Пакуль расія, блакуючы чорнае мора, шантажуе сьвет новым галадаморам, адначасава крыўдзіцца по canceling’у сваёй культуры, варта ўзгадаць, что гэткая культура такое.

Сёння першае чэрвня, сусветны дзень аховы дзяцей. За тры месяцы расейскія вайскоўцы забілі больш за 200 дзяцей ва Ўкраіне. Ня выпадкова, мэтанакіравана. У рамках практыкі выпаленай зямлі. А яшчэ ёсць пакалечаныя. Без рук, без ног, але выжылыя. Складана паддаецца падліку колькасць сірот, радзіцелі якіх не былі ваеннымі. Гэткія выжылыя дзеці хутчэй недапрацоўка расейцаў. Забітымі павінны былі быть усе. А каго вывезлі пад відам так званага ўцекача, зараз праходзяць курс карэкцьруючай русіфікаціі:

Такіх выкрадзеных малютак рыхтуюць да ўсынаўлення. Цалкам верагодна прі жівых бацьках, якія засталіся ва Ўкраіне. Іх прымусяць забыть, хто яны. Як робяць зараз кітайцы з уйгурамі, ці амэрыканцы з канадцамі у адносінах карэнных народаў ў пачатку ХХ стагодзя.

Але тое ж самае расейцы робяць і са сваемі дзецьмі. Мне ўеўся у памяць здымак пашпарту нейкага прізыўніка, пагібелага ва Ўкраіне. Хлопец 2004 гады нараджэння, ці то с далёкага ўсходу, ці то с Камчаткі. І тым фотакартка з яго палюбоўнікам. Ён нарадзіўся пры пуціне, жіў у гамафобскім асяроддзі. Фактычна быў парыей, ворагам сваёй айчыны. Для чаго? Каб загінуць на чужой зямлі за тысячы кілометраў ад дома дзеля таго, хто цябе і чалавекам бы не лічыў?

Вось што расія насамрэч думае пра дзяцей.

А учора быў дзень памяці ахвяр палітычных рэпрэсій ў Казахстане. Дзля краіны гэта асабліва важная дата. Ганенням і забойствам падвергнуўся не толькі народ Казахстана. Терыторія самой рэспублікі ператварылася у месца ізнання дзля многіх народаў ЗРСР. Паволжскія немцы, палякі, карэйцы, народы Каўказа – ўсе, хто правініўся у глазах сталіна, эшэлонамі спасылалісь сюда. 23 лютага, калі ў расіі выходны дзень у гонар савецкага войска, чачэнцы з інгашамі знаходзяцца ў жалобе у памяць аб высылцы у Казахстан.

Тыднем раней, 21 траўня, быў дзень памяці генацыда чаркесаў. Народа, які меў доўгія добрасуседскія адносіны з расеяй на працягу многіх стагоддзяў. Аднак гэта перастала мець якое-небудзь значэнне для расейцаў падчас Каўказскай вайны. Усіх, хто не ўцёк, забілі, а потым зрабілі від, быццам ніякіх чаркесаў і не было. Сучасны рускі проста не ведае про гэта нічога. А раскажаш — не паверыць.

Да і зараз пуцін заняты нічым іншым, як канчаткавае вырашэнне ўкраінскага пытання. Для гэтага ён пасылае на полі бою дагестанцаў, буратаў, калмыкаў, баскур і людзей іншіх малых народаў. Такім чынам ён вырашае адразу два пытання, абодва для пашырэння жызненной прасторы “рускага міру”.

Вось што расія насамрэч думае пра іншыя народы.

Ну i варта ўзгадаць пра цяперашні харчовы шантаж. Ўкраіна ня можа даставіць збожжа сваім пакупнікам, а расія гатова стварыць зялёны калідор толькі прі ўмове аслаблення санкцый. Сітуацыя нагадвае тыповую рыторыку расейскага адмоўніка галадамору. “Па-першае, яго не было, а па-другое гэта быў не генацыд, таму што ён быў не толькі ва Ўкраіне, а таксама у расіі”.

Рабаванне заўсёды было часткай расейскага калоніалізму. Нават ў сферы ўліяння, зацверджанай на Ялцінскай канферэнцыі (галоўнай мэте крамлёўскага плана “можам паўтарыць”), ужо разрабаванай ш абяскроўленай націстамі, савецкая адміністрацыя перш за ўсё правяла ацэнку маёмасці, каб ўсё забраць і вывесці ў расію. Не толькі прадукцыю заводаў, але і самі заводы. Не толькі тэхніку, але і працуючыя камунікацыі. Зрэзалі нават правады з ліній электраперадачы. Выкручвалі лямпачкі. І гэта не ў немцаў. У чэхаў, палякаў, у тых, хто сам быў ахвярай. Так краіны, якія да вайны маглі скласці канкурэнцыю Заходяй Эўропе, упалі ў тэхналагічную і гуманітарную залежнасць ад ЗРСР.

Пасля акупацыі паўднёвай Ўкраіны, ураджай з захопленых тэрыторый адправіўся ў Крым і іншыя рэгіёны расіі. Пасля ўстанавлення кантролю над Маріупалем расейцы неадкладна ўзяліся перапраўляць сталь з Азоўсталі да сябе. І такое дзяржаўнае марадзёрства нічым не адрозьніваецца ад крадзяжу стыральных машін звычайнымі жаўнёрамі з будынкаў украінцаў у якасці трафеяў.

Вось ў гэтым і ўся расійская культура.

Сучасныя старыя ў палітбюро жадают ўзмоцнення расіі на пакаленні наперад. Ну што ж, а мы павінны нагадаць будучым пакаленням: рускім быць сорамна!